Relacja ze spotkania Rady Rodziny, Edukacji i Wychowania przy Prezydencie RP na temat Edukacji Włączającej. Notatkę z tego spotkania, zaprezentowaną poniżej, poczyniła p. Joanna Krupska. Materiał pobrany ze strony Związek Dużych Rodzin Trzy Plus
Edukacja włączająca należy do globalnych utopii edukacyjnych. Projekt nauczania włączającego jest sprzeczny z założeniami ustawy z 2016 roku dotyczącej nauczania przedmiotowego. Jest to kolejna rewolucja.
Z wypowiedzi Jolanty Dobrzyńskiej (Członek RREiW przy Prezydencie RP)
Edukacja inkluzywna (włączająca), jest nazywana edukacją „wyższej jakości”, szkołą dostępną dla wszystkich (sformułowanie UNESCO). Jest to edukacja wieloetapowa, aczkolwiek nie są jasne dalsze etapy rozwoju tej edukacji.
Pierwszy etap realizuje hasło „szkoła dla każdego”. Włącza się do edukacji wspólnej dzieci z wszystkimi upośledzeniami, niepełnosprawnością, mniejszości etniczne, LGBT. Dla rodziców posyłanie do wspólnej szkoły staje się koniecznością, a nie prawem. Szkoły specjalne są dewaloryzowane i stopniowo zamykane.
Drugi etap jest przebudową dotychczasowego systemu, jest poszukiwaniem lekarstwa na to, że nie da się w tej szkole uczyć. Celem przestaje być kształcenie, staje się nim inkluzja i dobrostan uczniów.
RODOWÓD
Początek rozwoju idei edukacji włączającej przypada na lata 60. Miała być ona lekarstwem na problemy wielokulturowości. Realizacja tej idei zakończyła się fiaskiem. Mimo to w latach 70. w USA zaczęła się likwidacja szkół specjalnych. Po dziesięciu latach wycofano się z tej idei i rozpoczęto odbudowę szkół specjalnych. W wielu szkołach wydzielano również klasy specjalne.
W Wielkiej Brytanii przeprowadzono gruntowne badania, których wnioskiem był brak dowodów na pozytywne efekty takiej edukacji.
Mimo to w 1994 roku w Salamance odbyła się konferencja zakończona apelem o rozpowszechnianie edukacji włączającej „Konferencja, zorganizowana przez rząd Hiszpanii we współpracy z UNESCO, zgromadziła wyższych urzędników odpowiedzialnych za edukację, przedstawicieli władz, polityków i specjalistów, a także przedstawicieli ONZ i wyspecjalizowanych agend, międzynarodowych organizacji rządowych, organizacji pozarządowych oraz instytucji charytatywnych. Na Konferencji przyjęto Deklarację z Salamanki w sprawie Zasad, Polityki i Praktyki w zakresie Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych oraz Wytyczne dla Działań. Inspiracją dla tych dokumentów jest zasada powszechności, uznanie konieczności działania na rzecz “szkół dla wszystkich” … „Specjalne potrzeby edukacyjne to sprawa o jednakowej wadze w krajach Północy, jak i Południa, która nie może rozwijać się w izolacji. Musi stać się częścią ogólnej strategii edukacyjnej, a także nowej polityki społeczno-gospodarczej, zmierzającej do przeprowadzenia gruntownej reformy szkoły.”
Ważnym dokumentem, polecającym wprowadzanie Edukacji Włączającej, jest Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych przyjęta w Nowym Jorku w 2006 r., a ratyfikowana przez Polskę w 2012 r. Państwa Strony mają zapewnić włączający system kształcenia na wszystkich poziomach edukacji. Edukacja Włączająca stała się jednym z celów zrównoważonego rozwoju w Europie. Polska ma otrzymywać na rozwój tego nowego systemu edukacji, w tym na szkolenia i kształcenie nowych kadr pedagogów i psychologów, 25 mld zł. przez 10 lat.
Najgorszą reformą oświaty były zmiany wprowadzone przez min. Hall:
- Likwidacja przedmiotów nauczania i scalanie ich w bloki (według badań o 30% obniża efekty nauczania).
- Sześciolatki do szkoły (chociaż badania pokazywały, że sześciolatki uzyskują lepsze wyniki kształcenia w oddziałach przedszkolnych.
- Wprowadzanie obcych elementów edukacyjnych: edukacji niedyrektywnej, nie opartej o autorytet nauczyciela.
Zmiany w punkcie 1. i 2. zostały wycofane przez min. Zalewską.
Od 1997 r. rodzice mają prawo do zapisania dziecka do każdej szkoły. Obecnie 69% dzieci z orzeczeniami jest posyłanych (decyzją rodziców) do szkół ogólnodostępnych. Szkoły integracyjne są przekształcane w ogólnodostępne. Dotacje na dzieci z orzeczeniami są 5 do 10 razy wyższe niż na dzieci w normie.
W studiach nad niepełnosprawnością definiuje się ją przede wszystkim jako wynik barier społecznych utrudniający funkcjonowanie społeczne. Efektem jest brak podziału na dzieci pełnosprawne i niepełnosprawne –według tej logiki każdy jest inny i jakoś niepełnosprawny. Wszyscy są traktowani równo.
Agencja ONZ “Mahatma Gandhi Instytut Edukacji dla Pokoju i Zrównoważonego Rozwoju”, w skrócie “UNESCO MGIEP”, stała się kluczowym narzędziem wprowadzania Edukacji Włączającej i Zrównoważonego Rozwoju na całym świecie. Jest to praca nad świadomością dziecka i zmianą jego postaw. Na końcu krótkiego filmu instytut ONZ podsumowuje swoje cele: „Zmiana sposobu myślenia”, „Kwestionowanie norm” i „Przemiana edukacji dla ludzkości”. Pragnienie przekształcenia edukacji w celu zmiany sposobu myślenia jest bardzo widoczne. Na przykład na swojej stronie internetowej organizacja zachwala „masową mobilizację młodzieży na rzecz zrównoważonego rozwoju” jako coś, co jest „podstawowe” dla jej misji, mówiąc nawet, że „ma na celu zmobilizowanie młodzieży na świecie” do realizacji programu Agendy 2030 ONZ.
Wystąpienie Hanny Dobrowolskiej – (Ekspert oświatowy, Koordynator Ruchu Ochrony Szkoły)
W 2021 r. rząd podpisał umowę partnerstwa dla realizacji polityki spójności 2021-2027 pomiędzy Polską a UE. W 2022 roku podpisano dokument kierujący Fundusze Europejskie na Edukację Włączającą.
W dokumentach czyta się m.in. „… żadne placówki specjalne prowadzące do segregacji jakiejkolwiek grupy defaworyzowanej nie będą wspierane w zakresie infrastruktury i wyposażenia…”. W takim sformułowaniu zawiera się manipulacja: szkoły specjalne nie segregują jakiejkolwiek grupy defaworyzowanej, lecz są odpowiedzią na specjalne potrzeby edukacyjne określonych grup dzieci.
Wprowadzanie Edukacji włączającej spotkało się z silnym sprzeciwem ze strony wielu środowisk zarówno rodzicielskich, jak nauczycielskich (m.in. ZNP, Ruch Obrony Szkoły…). Podkreśla się zarówno szkody dla dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, jak dla dzieci w tzw. normie. Inkluzja obraca się przeciw obu grupom dzieci. Prawo do nauki jednych uczniów, ogranicza prawo innych. Prawa niepełnosprawnej mniejszości do włączenia szkolnego stoi w sprzeczności z prawem większości do nauczania.
Udane włączenia najczęściej dotyczą uczniów z niepełnosprawnością ruchową, zaburzeniami wzroku i słuchu. Trudno adaptują się dzieci ze spektrum autyzmu, choć jest to bardzo zróżnicowane indywidualnie. Włączenia nie sprawdzają się w stosunku do dzieci z problemami psychologiczno-społecznymi i sprzężoną niepełnosprawnością, z niepełnosprawnością intelektualną (w stopniu lekkim są pewne sukcesy na poziomie początkowym, w stopniu znacznym i głębokim inkluzja jest niemożliwa – może powodować problemy psychiatryczne)
Postulaty Ruchu Obrony Szkoły:
- Usunięcie Projektu Ustawy o Wsparciu Dzieci (UD 319 ze strony KPRM)
- Zaprzestanie szkoleń w zakresie Edukacji Włączającej
- Rezygnacja z kierunków studiów wyższych uzupełniających w zakresie Edukacji Włączającej
- Wyposażenie dyrektorów w prawo do interwencji w sytuacji nieudanego procesu włączenia
- Zobowiązanie rodziców do okazywania orzeczeń
- Odpowiedzialność rodziców za przestrzeganie przez ich dzieci statutu szkoły.
Z wystąpienia Bartosza Kopczyńskiego (Wiceprezes Towarzystwa Wiedzy Społecznej)
Zakłada się, że do roku 2050 w Europie znajdzie się 100 mln imigrantów. Sformułowanie programu Edukacji Włączającej ma swoje źródło w pojmowaniu Europy jako obszaru imigracyjnego w którym ważne jest kształtowanie różnokulturowości. Otwarcie na niepełnosprawność jest pierwszym krokiem. Edukacja Włączająca rozwiązuje przede wszystkim problemy imigracji. Jest też częścią europejskiej polityki „gender meanstreaming”.
Postuluje się odejście od nauczania przedmiotowego – rekomenduje się likwidację podręczników. Zwiększa się liczbę psychologów, którzy docelowo będą diagnostami, tworzącymi dla każdego dziecka jego ścieżkę dojścia do dobrostanu. Zespół diagnostyczny ma analizować i ustawiać karierę dziecka. Szkoła staje się narzędziem oceny całego życia dziecka. Kompetencje zawodowe mają zostać zastąpione kompetencjami rynkowymi.
Centrum koordynacyjne i oceny funkcjonalności placówek edukacyjnych ma stanowić w Polsce Ośrodek Rozwoju Edukacji.
